Abdullah İbn-i Hişâm

Şöyle rivâyet edilmiştir: Müşârün-ileyh Nebî salla`llahu aleyhi ve sellem zamânına yetişmiş ve vâlidesi (Sahâbiyât`tan) Zeyneb bint-i Humeyd kendisini (feth-i Mekke`de) Resûlullah salla`llahu aleyhi ve sellem`e götürmüştü: - Yâ Resûla`llah! Oğlumla İslâm bîati akdediniz, dedi. Resûlullah: - O küçüktür, buyurdu. Ve başını sığazlıyarak Abdullah`a (bereketle) düâ eyledi. (Hafîdi diyor ki:) büyük babamla çarşıya çıkıp (ticâret için) erzak aldığı ve İbn-i Ömer`le İbn-i Zübeyr radiya`llahu anhüm`ün kendisine mülâkî oldukları olurdu. Bunlar derhal Abdullah`a: bizi de (bu mala) ortak et! Çünkü Nebî salla`llahu aleyhi ve sellem senin için bereketle düâ buyurdu, derlerdi. Abdullah da bunları şerîk ederdi. Bâzı zaman olurdu ki, tamam bir deve yükü (kâr) isâbet ederdi de o kârı (herkesin) evine gönderirdi.

BİR KERE RESÛL-İ EKREM HAZRET-İ ÖMER`İN ELİNİ TUTARAK "YÂ ÖMER, BEN SANA HAYÂTINDAN DAHA SEVİMLİ OLMADIKÇA ÎMÂNIN KEMÂLE ERMEZ!" BUYURMUŞ, ÖMER DE: YÂ RESÛLA`LLÂH, SEN HAYÂTIMDAN SEVİMLİSİN, DEMİŞ

Şöyle dediği rivâyet olunmuştur: Biz bir kere Nebî Salla`llahu aleyhi ve sellem ile berâber bulunuyorduk. Resûlu`llah, Ömer`in elini tutmuştu. Ömer: - "Yâ Resûla`llah! Sen bana muhakkak ki her şeyden çok sevimlisin, ancak canımdan değil" dedi. Resûl-i Ekrem: - "Hayır (öyle söyleme) hayâtım yed-i kudretinde olan Allah`a yemîn ederim ki, ben sana hayâtından daha sevimli olmadıkça (îmânın kemâle ermez)" buyurdu. Bunun üzerine Ömer: - "Öyle ise, şu anda yâ Resûla`llah! Muhakkak ki, Sen canımdan da sevimlisin" dedi. Resûl-i Ekrem de: - "Şimdi yâ Ömer! Îmânın kemâle erdi!" buyurdu.