FEZAİL BÖLÜMÜ

Ümmü Süleym (ra) dedi ki: "Ey Allah`ın Resulü! Hadimin Enes için Allah Teala Hazretlerine dua ediver!" Bunun üzerine şu duayı yapıverdi: "Allahım, onun malını, çocuklarını çoğalt ve ona verdiklerini hakkında mübarek kıl!"

Ebu`l-Aliye`ye: "Enes, Resulullah (sav)`dan hadis işitti mi?" diye sordum. Ebü`l-Aliye: "(Bu nasıl soru?) Hz. Enes on yıl Resulullah`a hizmet etti, Resulullah onun için duada bulundu. Enes`in bir bahçesi vardı, yılda iki sefer meyve verirdi. Bahçede bir reyhanı vardı, ondan misk kokusu gelirdi" diye cevap verdi.

Resulullah (sav) buyurdular ki: "Saçı sakalı birbirine karışmış, eski püskü elbiseler içinde, kimsenin itibar etmediği niceleri vardır ki, Allah`a kasemde bulunsa, Allah onun yeminini boşa çıkarmaz, işte Bera İbnu Malik öylelerindendir."

Resulullah (sav) Sabit İbnu Kays`ı kaybetmişti. Bir adam: "Ey Allah`ın Resulü! Ben onun yerini biliyorum!" dedi ve gidip evinde oturmuş, başı önde ağlıyor vaziyette buldu. "Neyin var, (niye ağlıyorsun)?" dedi. "(Sorma), Şerr var! Sesim, Resulullah (sav)`ın sesinin üstüne çıkıyordu, bütün amelim gitti, cehennemliğim" dedi. Adam, Sabit`in bu sözlerini işitince doğru Aleyhissalatu vesselam`a geldi ve durumu haber verdi. "Ona git ve söyle" buyurdular, "sen cehennemlik değilsin, bilakis sen cennetliksin!"

Müslim`in bir rivayetinde: "Allah Teala`nın şu ayeti indiği zaman (mealen): "Ey iman edenler! Seslerinizi, Peygamberin sesinden fazla yükseltmeyin..." (Hucurat 2), Sabit (ra) evinde oturup ağlamaya başladı. Resulullah (sav) onu aradı..." şeklindedir.

Kavmimden bir grupla Ömer İbnu`l-Hattab (ra)`ın yanına geldim. Tayy kabilesine mensup her bir adam için ikibin (dirhem) tahsisat ayırdı, benden ise yüz çevirdi. Ben karşısına geçtim, yine benden yüz çevirdi. Ben tekrar karşı tarafına geçtim. O yine bana tersini döndü. Bu durumda, ben: "Ey mü`minlerin emiri! Beni tanıyor musun?" dedim. Güldü ve: "Evet! Vallahi seni tanıyorum" dedi ve ilave etti: "Onlar kafirken sen iman etmiştin. Onlar yüz çevirirken sen gelmiş (teslim olmuş)tun. Onlar ahdinden cayarken sen ahdinde sadık kalmıştın. Ayrıca, Resulullah (sav)`ın yüzünü ve Ashab`ının yüzlerini ağartan ilk zekat parası da, senin Tayy kabilesinden Resulullah`a getirdiğin zekat parası olmuştur. (Hz. Ömer bu sözlerinden) sonra, (bana vermeyişinin) özrünü beyana geçti ve dedi ki: "Ben, fakirlik sebebiyle yoksul duruma düşenlere tahsisat ayırdım. Onlar aşiretlerinin seyyidleridir. Temsil ettikleri adamlarının (arız olacak kıtlık hallerinde onlara infak gibi) hukuklarını üzerlerinde taşımaktadırlar. (Bu sebeple, geride kalan adamları adına onlara tahsisat verdim.) Bu açıklama üzerine Adiyy, Hz. Ömer`e: "Öyleyse tamam, bana vermemeni normal karşılarım" dedi. [Bu rivayeti müellif, Buhari ve Müslim`e nisbet etmektedir. Buhari`de mevcut değildir. Müslim`de muhtasar olarak gelmiştir (Fezailu`s-Sahabe 196, (2523). Rivayet, Ahmed İbnu Hanbel`in Müsned`inde yer almaktadır, (1, 45).]

"Ey Allah`ın Resulü!" dedim, senden çok güzel şeyler işitiyorum, fakat ezberimde tutamıyorum!" "Ridanı aç" emrettiler. Ben de açtım [Dua buyurdu, sonra topladım]. Bundan sonra bana çok hadis söyledi. Ben söylediklerinden hiçbirini unutmadım.

Resulullah (sav) gazvelerinden birinde idi. Allah Teala Hazretleri ganimet nasib etti. Ashab`ına: "Arkadaşlarınızdan herhangi bir kayıp verdiniz mi?" diye sordu. "Evet!" dediler. "Falanca, falanca ve falanca!" Resulullah yine sordu: "Başka bir kaybınız var mı?" Ashab: "Evet! Falanca, falanca, falanca!" dediler. Aleyhissalatu vesselam yine sordu: "Başka bir kaybınız yok mu?" "Hayır! Yok!" dediler. "Ama ben Cüleybib`i kaybettim [Onu arayın!]" emretti. Ashab onu aradı ve öldürmüş olduğu yedi kişinin yanında bulundu. Düşmanlar da onu öldürmüşlerdi. Aleyhissalatu vesselam gidip başucunda durdu ve: "O, yedi kişiyi öldürmüş, onlar da onu öldürmüşler! Bu bendendir, ben de ondanım. Bu bendendir, ben de ondanım" buyurdu. Sonra Cüleybib`i kolları arasına aldı. Ona, Resulullah`ın kollarından başka yatak olmamıştı. Ravi devamla der ki: "Ona bir mezar kazıldı, Kabrinin içine konuldu." Gusledildiğini zikretmedi.

Ümmü Harise (ra), Resulullah (sav)`a geldi ve: "Ey Allah`ın Resulü! Bana Harise`den haber ver!" dedi. -Harise, Bedir günü isabet eden serseri bir ok sebebiyle ölmüştü.- (Kadın devamla): "Eğer cennetteyse sabredeceğim, değilse (dünya evinde olduğum müddetçe) ağlamaya devam edeceğim" dedi. Aleyhissalatu vesselam: "Ey Ümmü Harise! [Cennetin tek bir bahçe oldugunu mu sanırsın?] Cennette bahçeler var. Senin oğlun ise, Firdevs-i a`la`ya kondu" buyurdular. [Bunun üzerine kadın gülerek geri döndü.]

Resulullah (sav) ile birlikte bir yere indik. Halk geçmeye başladı. Resulullah (sav): "Ey Ebu Hüreyre bu kim?" diye soruyordu. Ben de: "Falanca!" diyordum. "Bu, Allah`ın ne iyi kulu!" diyordu. Sonra tekrar soruyordu: "Peki şu kim?" "Falanca" diyordum. "Bu Allah`ın ne kötü kulu!" diyordu. Bu hal, Halid İbnu`l-Velid (ra) geçinceye kadar devam etti. O zaman: "Bu kim?" diye yine sordu. Ben: "Halid İbnul-Velid!" dedim. "Bu Allah`ın ne iyi kulu! Bu Allah`ın kılınçlarından bir kılınç!" buyurdu.