Enes

Resulullah (sav) buyurdular ki: "Her ümmetin bir emini vardır. Bizim eminimiz, ey ümmet, Ebu Ubeyde İbnu`l-Cerrah (ra)`tır."

Yemenliler (sav)`a gelerek: "Bizimle birlikte birisini gönder de bize sünneti ve islam`ı öğretsin!" dediler. Bunun üzerine Aleyhissalatu vesselam Ebu Ubeyde İbnu`l-Cerrah (ra)`ın elinden tutup: "İşte bu, ümmetin eminidir" buyurdu.

Resulullah (sav)`a "Ehl-i Beyt`inden hangisini en çok seviyorsun?" diye sorulmuştu. "Hasan ve Hüseyin!" diye cevap verdi. Hz. Fatıma (ra)`ya: "Benim oğullarımı bana çağır!" emreder, onları getirtip koklar, kucaklardı.

Ubeydullah İbnu Ziyad`a Hz. Hüseyin (ra)`in başı getirildi. Elindeki çubuğun ucuyla burnuna dürtüyor ve: "Bu kadar güzelini de hiç görmedim!" diyordu. Ben de: "O, (Al-i Beyt arasında) Resulullah (sav)`a en çok benzeyeni idi" dedim.

Sad İbnu Mu`az (ra)`ın cenazesi taşındığı zaman münafıklar: "Cenazesi ne kadar hafif" dediler. (Bu sözleriyle) Beni Kureyza hakkındaki hükmünü kastediyorlardı. Bu, Resulullah (sav)`ın kulağına ulaştı. Hemen şunu söyledi: "Onun cenazesini melekler taşıyordu. (Bu sebeple insanlara hafif geldi)."

Resulullah (sav) Ubey İbnu Ka`b (ra)`a: "Allah bana, Lemyekünillezine keferu`yu sana okumamı emretti!" demişti. Ka`b: "Yani Allah Teala Hazretleri benim ismimi size zikir mi etti?" diye sual etti. Aleyhissalatu vesselam: "Evet" buyurdular. Bunun üzerine Ubey (ra) ağladı.

Ümmü Süleym (ra) dedi ki: "Ey Allah`ın Resulü! Hadimin Enes için Allah Teala Hazretlerine dua ediver!" Bunun üzerine şu duayı yapıverdi: "Allahım, onun malını, çocuklarını çoğalt ve ona verdiklerini hakkında mübarek kıl!"

Resulullah (sav) Sabit İbnu Kays`ı kaybetmişti. Bir adam: "Ey Allah`ın Resulü! Ben onun yerini biliyorum!" dedi ve gidip evinde oturmuş, başı önde ağlıyor vaziyette buldu. "Neyin var, (niye ağlıyorsun)?" dedi. "(Sorma), Şerr var! Sesim, Resulullah (sav)`ın sesinin üstüne çıkıyordu, bütün amelim gitti, cehennemliğim" dedi. Adam, Sabit`in bu sözlerini işitince doğru Aleyhissalatu vesselam`a geldi ve durumu haber verdi. "Ona git ve söyle" buyurdular, "sen cehennemlik değilsin, bilakis sen cennetliksin!"

Müslim`in bir rivayetinde: "Allah Teala`nın şu ayeti indiği zaman (mealen): "Ey iman edenler! Seslerinizi, Peygamberin sesinden fazla yükseltmeyin..." (Hucurat 2), Sabit (ra) evinde oturup ağlamaya başladı. Resulullah (sav) onu aradı..." şeklindedir.

Ümmü Harise (ra), Resulullah (sav)`a geldi ve: "Ey Allah`ın Resulü! Bana Harise`den haber ver!" dedi. -Harise, Bedir günü isabet eden serseri bir ok sebebiyle ölmüştü.- (Kadın devamla): "Eğer cennetteyse sabredeceğim, değilse (dünya evinde olduğum müddetçe) ağlamaya devam edeceğim" dedi. Aleyhissalatu vesselam: "Ey Ümmü Harise! [Cennetin tek bir bahçe oldugunu mu sanırsın?] Cennette bahçeler var. Senin oğlun ise, Firdevs-i a`la`ya kondu" buyurdular. [Bunun üzerine kadın gülerek geri döndü.]